In samenwerking met ovgmanagement.com
Men spreekt wel eens over La Condition humaine. Daarmee wordt niet alleen verwezen naar een gelijknamig schilderij van René Magritte, of een roman met dezelfde titel (van André Malraux, die ooit zei: ‘De mens heeft het vermogen om te denken, maar het denken is ook de bron van ons lijden,’ waarvan akte), maar ook naar het menselijk bestaan – beter: het menselijk tekort – in het algemeen, en dat van de schilder Gummbah in het bijzonder.
Op pregnante (een echt Gummbah-woord) wijze toont hij ons wat het leven zo mooi en waardevol maakt: ons verlies (van alles, maar vooral van decorum), onze wansmaak (die zich vaak verraadt in de liefde voor kunst die ‘schuurt’, hetgeen wil zeggen: lelijk en bloedeloos is), onze nederlagen (dat is toch net iets anders dan verlies), ons schitterend falen in het intermenselijk contact.
In het erkennen van verlies schuilt de ware winst.
Er is veel liefde te vinden in de schilderijen van Gummbah, maar men moet wel even zoeken: echte liefde openbaart zich zoals bekend nooit op behaagzieke wijze, en is daarmee vergelijkbaar met de betaalde liefde – alles is markt en strijd, niets in dit leven wordt om niet verworven, in de strijd, in de struggle, in de weg naar de liefde, zit alle liefde (zoals Tao zegt: de weg is de weg).
Gummbah houdt van de medemens: dat blijkt uit zijn empathie met de verworpenen der aarde, die met zovelen zijn. Hij kan niet anders, dit is het kruis dat hij moet dragen.
Wie houdt van het leven, houdt van deze schilder.
OvG
Oktober, 2021
